My love Happy?

ข้อมูลเบื้องต้น

รบกวนเปิดเพลงไปด้วยนะ

My love Happy?

ทุกคนคงจะเคยฝันว่าวันนึงอยากจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายที่เกิดมาในครอบครัวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยทรัพย์สินเงินและทองมากมายรู้มั้ยว่าฉันได้สิ่งนั้นมาครอบครองอยู่ในมือ แต่มันกลับไม่มีความสุขกับชีวิตเลยสักนิดเพราะอะไรน่ะหรอ?...ก็เพราะฉันไม่มีแม่และไม่เคยได้ออกจากบ้านของตัวเองมาตั้งแต่อายุ8ขวบเพราะพ่อของฉันเขาไม่อยากให้ฉันต้องพบเจอสิ่งที่เลวร้ายเหมือนที่แม่เจอ บ้านของฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับการค้าส่งออกทางเรือสำราญแต่สิ่งที่พ่อทำให้ฉันมันกลับเป็นที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ตอนนี้ฉันอายุได้17ปีวันพรุ่งนี้ฉันก็จะ17ปีเต็มโดยสมบูรณ์ถ้าพูดถึงงานวันเกิดของคนอื่นๆก็คงจะจัดปาร์ตี้มีอาหารเย็นที่แสนอร่อยเค้กก้อนโตๆกับอ้อมกอดอันอบอุ่นของพ่อและแม่แต่สำหรับฉันสิ่งที่ได้ก็คือ..ความว่างเปล่า พ่อไม่เคยจัดงานวันเกิดให้ฉันเลยตั้งแต่แม่เสียไป เขาเอาแต่วุ่นกับการทำงานจะมีก็แต่พวกคุณป้ารับใช้ที่คอยเอาอาหารอร่อยๆมาให้ฉันในห้องและอวยพรให้ฉันมีความสุขตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อจะยังจำวันเกิดฉันได้มั้ยแต่ฉันไม่อยากอยู่ในห้องนี้อีกแล้วการนั่งกอดเข่าที่เตียงแล้วร้องไห้มันเหมือนเป็นเรื่องปกติของฉันเสียแล้วเวลานึกถึงแม่หรือช่วงเวลาที่เรามีความสุขกันเมื่อตอนเด็ก ฉันอยากหยุดเวลาพวกนั้นไว้แล้วกลับไป น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางของฉันราดรดที่หัวเข่าเต็มไปหมดในใจของฉันตอนนี้มันมีแค่ว่า ฉันอยากจะมีใครสักคนที่สามารถอยู่เคียงข้างฉันได้ทำให้ฉันมีความสุขได้ ใครก็ได้ทั้งนั้น..ใครก็ได้ ฮึก

เช้าวันต่อมา

ซ่อกแซ่กๆๆ

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะข้างนอกบ้านมีเสียงวุ่นวายเต็มไปหมดมีเรื่องอะไรกันนะ ฉันลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างออก

ครืน

ฉันมองออกไปข้างนอกด้วยความสงสัยแต่สิ่งที่ผ่านหน้าฉันไปอย่างรวดเร็วคือคน..คนที่วิ่งอยู่ข้างๆหน้าต่างข้างนอกบนตึกที่สูงบนชั้นที่3นั้นก็คือห้องฉัน เราสบตากันในขณะที่เขาวิ่งผ่านหน้าฉันไปเขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใส่ชุดธรรมดาๆ(ชุดจำพวกยุโรปยุคก่อน)สีน้ำตาลผมสีดำสนิทตัดสั้น

“อ้าย!” ฉันตกใจเผลอสะดุดตัวล้มลงกับพื้นแต่ความอยากรู้ของฉันนั้นมีมากเหลือเกิน ฉันรีบลุกและมองออกไปข้างนอกอีกครั้งตอนนี้ผู้ชายคนนั้นได้หายไปแล้ว ฉันเห็นพวกชาวบ้านคนอื่นๆตามเขาไปพร้อมกับอาวุธจำพวกเสี้ยมทำไร่และอะไรอื่นๆอีกมากมาย เขาเป็นใครกันนะทำไมถึงเก่งอย่างนี้เขาสามารถวิ่งบนตึกราบ้านช่องแบบนั้นได้ยังไงกัน ฉันคิดแล้วเดินมานั่งตรงปลายเตียงแล้วเอาหัวพิงเสาเตียงไว้ดวงตาสีฟ้าที่เปี่ยมเหมือนน้ำนั้นสวยงามจริงๆถ้าฉันเจอเขาอีกฉันจะต้องจำสายตาคู่สวยของเขาได้แน่ๆ

ก๊อกๆๆ

แอดดดดด

“ขออนุญาตค่ะ”

ป้าคนรับใช้ที่บ้านของฉันเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารเช้าที่อยู่ในมือ

“ป้าคะคือว่า…” ฉันพูดขึ้นอย่างอึกอัก ฉันจะถามดีมั้ยนะว่าเรื่องเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น

“มีอะไรหรือป่าวคะคุณหนู” ป้าพูดแล้วมองหน้าฉันอย่างสงสัย

“คือว่า…เมื่อกี้ฉันได้ยินพวกชาวบ้านเขาโวยวายอะไรกันไม่รู้จ๊ะ เลยอยากจะถามว่าป้ารู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น” ฉันถามออกไปโดยที่ไม่ได้พูดถึงผู้ชายคนนั้นเพื่อไม่ให้ดูอยากรู้มากเกินไป

“อ๋อ..คงเป็นเรื่องขโมยน่ะค่ะตอนนี้มีข่าวว่ามีโจรแอบลักลอบเข้าไปขโมยของในบ้านคนอื่นบ่อยน่ะค่ะคุณหนู”

“โจรหรอคะ?..”

“ใช่ค่ะ คุณหนูก็ระวังตัวไว้ด้วยนะคะตอนกลางคืนอย่าลืมล็อคหน้าต่างปิดม่านให้เรียบร้อยเพื่อความปลอดภัย ป้าได้ยินมาว่าโจรคนนี้ปีนป่ายเก่งแถมยังวิ่งเร็วอีกต่างหากน่าจะยังหนุ่มๆอยู่เลย” ป้าคนรับใช้พูดพร้อมกับจัดอาหารวางบนโต๊ะกลมสีขาว “อ่อ! สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณหนู มีความสุขมากๆนะคะ” ป้าคนรับใช้พูดแล้วลูบหัวฉันด้วยความอ่อนโยน ฉันยิ้มรับแล้วกอดตอบป้าด้วยความอบอุ่น

“วันนี้เขาจะมาหาหนูแล้วอวยพรให้หนูมั้ยคะป้า” ฉันพูดขึ้น ฉันก็พูดแบบนี้ทุกปีอะนะถึงแม้ว่าจะรู้แล้วก็เถอะว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันมาหรอก

“คุณผู้ชายงานยุ่งมาก ดิฉันก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าท่านจะมามั้ยแต่คุณผู้ชายรักคุณหนูมากนะคะ” ป้าพูดขึ้นแล้วพร้อมกับลูบหลังฉันอย่างเบามือ เหอะ! รักหรอ..มีพ่อที่ไหนเค้าขังลูกไว้แบบนี้บ้างล่ะ

“ป้าไปก่อนนะคะ” ป้าพูดแล้วเดินออกจากห้องไป

“หึ!ถ้าโจรนั้นเข้าลักพาตัวฉันไปตอนกลางคืนก็ดีน่ะสิจะได้ไม่ต้องทนอยู่ในห้องบ้าๆนี่” ฉันพูดขึ้นแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะเผลอหลับไปอีกครั้งโดยที่ไม่สนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าเลย ยังไม่หิวนี่หน่า..ช่างมันเถอะ

ฟิ้ว

งึมๆ

“หนาวจัง..”

ฉันตื่นขึ้นมาเพราะลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้มันหนาวเหลือเกิน อีกไม่นานหิมะคงตกลงมาแล้วสินะอยากออกไปเล่นข้างนอกบ้างจัง..

ในขณะที่ฉันกำลังจะปิดหน้าต่างก็ได้มีมือมาจับแขนฉันไว้พร้อมกับร่างที่กระโดดลงมาจากหลังคา ฉันตกใจมากจนเกือบร้องกรี๊ดแต่พอลองมองดูดีๆ นี่มัน..นายคนนั้นนี่นายคนเมื่อเช้าที่เป็น..โจร..

“อย่าเพิ่งปิด” เขาก้มหน้าพูด น้ำเสียงของเขาฟังดูใหญ่และก้องแต่ก็มีความนุ่มนวลแฝงอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าฉัน ดวงตาสีฟ้าครามทะเลมองฉันอยู่อย่างนั้นมือที่แสนเย็นเฉียบของเขาขาวซีดไปหมด

ฟึบ!

เขากระโดดเข้ามาในห้องฉันหลังจากที่ปล่อยแขนของฉันออกจากมือ เขาเดินไปที่โต๊ะกลมสีขาวที่มีอาหารวางอยู่ก่อนจะถามฉันว่า

“ขอ..กินได้มั้ย” เขาหันมาหาฉันแล้วถาม ฉันยังตกใจกับภาพตรงหน้าเป็นอย่างมากจึงทำได้แค่พยักหน้า เมื่อเขาเห็นดังนั้นเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้แล้วทานอาหารบนโต๊ะอย่างหิวโหย ฉันค่อยๆเดินไปหาเขาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามก่อนจะเอ่ยปากถาม

“นาย..เป็นใคร”

กึก!

เขาหยุดกินแล้ววางน่องไก่ลงบนจานจนมันมีเสียงกระทบกันของกระดูกไก่กับจาน เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันโดยที่ในปากเขายังเคี้ยวอยู่

“ฉันชื่อโลเวล..” เขาพูด

“นายเป็นโจรหรอ”

“ใช่..ฉันเป็นโจร ทำไม?เธอกลัวหรอ”

“ก็ถ้านายเป็นโจรฉันก็ต้องกลัวสิ นายเป็นคนไม่ดีนี่หน่า”

“งั้นหรอ..” เขาพูดแค่นั้นแล้วกินน่องไก่ต่อ “แล้วเธอล่ะชื่ออะไร”

“ฉัน..ลิลลี่” ฉันตอบเขาแล้วมองเขากินอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยปากถาม

“นายมาจากไหน”

“ฉันมาจากยีรณีฉันหนีพวกทหารที่ตามล่าฉันอยู่”

“ทำไมพวกเขาถึงต้องตามล่านายด้วยล่ะ นายทำอะไรผิดมา” เขาเงียบแล้วเปิดกระเป๋าหูรูดที่เขาผูกไว้กับเข็มขัดก่อนจะหยิบแหวนอัญมณีโยนให้ฉันดู ฉันหยิบขึ้นมาแล้วถามเขาต่อ “ถ้าที่ฉันอ่านได้จากหนังสือนี่มัน..แหวนอัญมณีของพระราชานี่หน่า” ฉันพูดแล้วทำตาโตใส่โลเวล เขาหยิบแหวนออกไปจากมือฉันแล้วเก็บเข้าใส่กระเป๋าเหมือนเดิม เขาหยิบผ้าเช็ดปากสีชมพูของฉันไปเช็ดปากตัวเองก่อนจะโยนมันไว้ที่เดิม

“เธอนี่ใจดีแหะ ถ้าเป็นคนอื่นคงแหกปากร้องเรียกให้คนมาช่วยตั้งนานแล้ว” เขาพูดแล้วลุกขึ้นบิดไปบิดมาด้วยความขี้เกียจ “นี่ถ้าถึงวันหิมะตกเมื่อไหร่ฉันมานอนที่ห้องเธอได้มั้ยเนี่ย” โลเวลพูดแล้วค่อยๆเดินสำรวจห้องฉันแล้วจับนั้นจับนี่ไปเรื่อย

“นายไม่มีบ้านหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัย เขาหันมาหาฉันก่อนจะพูดว่า

เนื้อเรื่อง

ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

• A-
• A+

• เลื่อนอัตโนมัติ

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?

ยกเลิก ตกลง

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น